Hep özendim sosyal insanlara
küçüklüğümden beri. Hem abim hem de kız kardeşim oldukça sosyal insanlar, her
daim dolu programları hiç yalnız kalmaz onlar, hep koşuşturmacaları vardır,
başka şehirlere bile yetişirler hep. Daha da çok insan var tıpkı onlar gibi
olan, ama ben hep asosyaldim ne kadar çok istesem de değiştiremedim hiç
kaderimi. Hayatımın her döneminde bir tane yakın arkadaşım ve bir elin
parmaklarını geçmeyecek kadar da normal arkadaşlarım oldu. Ama ne kadar yakın
olurlarsa olsunlar ben hep dert dinleyen oldum, dertlerimi sallamadılar,
ihtiyacım olduğu anda neredesin geliyorum diyen dostlarım olmadı, ne yazıkki
önemli işleri bitince iş işten geçtikten sonra geldiler. Ben yalnız başıma
ağlamaktan helak olup öyle hissiz ve konuşamayacak hale geldiğim anda. Oysa
hisli bir insanım kendimi ifade edemediğimden içimdeki fırtınalar akar akar
beni bitirir ve sonunda durulur.
Düşündüm hep neden bu kadar yalnız bir
insanım diye ama inanın cevabını hiç bulamadım. Başkalarının derdinde yanında
olmadığımdan mı desek değil, sadece kötüyüm diyene değil sesinde moral
bozukluğu hissettiğim tüm dostlarıma ve arkadaşlarıma her işimi bırakıp koştum.
Derdimi belli etme özürüm mü var desek açık açık söylemekten hiç çekinmedim
beklemedim kendileri hissetsinler diye. Ukala, kendini beğenmiş bir tipim de
ondan yaklaşamıyorlar yanıma desek her insanın eşit olduğuna yürekten inandım
ailemden öyle gördüm, benim dengim değil gibi bir karşılaştırmaya hiç girmedim.
Kendine fazlasıyla güvenen, gereğinden fazla güçlü ve dertsiz görünüyorum desem
hayır ben zayıf noktalarımı görmelerinden hiçbir zaman korkmadım insanım ve her
zaman güçlü olamam dedim. Sessiz bir insan olduğumdan böyle oluyor desek
alışana kadar soğuğum evet ama o kadar uzun sürmez alışmam ve alışınca öyle
geveze ve sıcak olurum ki herkes söyler bunu. Depresif bir insanım ondan desek
de her zaman böyle değilim her insan gibi arada depresyona girer çıkarım
genelde neşeliyimdir olmasam bile insanları bıktırmamak için mutlu görünmesini
bilirim. İnsanları sevmiyorum onlara değer vermiyorum onlar da bana vermiyor
desek söz konusu bile değil herkesi her haliyle sadece insan oldukları için
bile sevebilecek potansiyeldeyim. Çağırdıkları yerlere gitmedim de ondan pes
ettiler artık davet edilmedim desem iki taşın arasında bile kısa süreliğine her
davete icabet etmeye gayret ettim.
Yalnız başıma baş ettim hep her şeyle,
çok şükür hep ailem yanımdaydı ama aileyle konuşulacak şeyler başkaydı bir
dostla başka, ben hep arkadaş eksikliği çektim. Kısacası iyi, kötü günde
herkesin üzüntüsünü ve mutluluğunu paylaşmaya gayret ettim, elimden bir şey
gelmese bile sarıldım ve ben buradayım dedim, en güzel günlerinde onlarla
birlikte sevinç çığlıkları attım, heyecanlandım. Ama olmadı işte ben hep yalnız
bir çocuk, yalnız bir ergen ve yalnız bir genç kadındım; hiç değiştiremedim
üzerime yapışan kaderimi.
Şimdi siz tahmin edin ve bana yardımcı
oldun bakalım ben neden bu kadar yalnız bir insanım, neden olamadım o çok
özendiğim sosyal insanlardan?